Πας να μπεις σε μια ουρά, στη ΔΕΗ για παράδειγμα, κοζάρεις τον τελευταίο, τον ρωτάς, «Εδώ τελειώνει η ουρά;», «Δεν ξέρω, σου λέει, ρωτήστε τον πισινό μου». Μάστα. Είσαι όρθιος στο τρόλεϊ, νιώθεις τον πισινό σου να σε σπρώχνει, να κοντεύει να ανέβει στο σβέρκο σου, του κάνεις την παρατήρηση και σου λέει, «Δεν φταίω εγώ, με σπρώχνει ο πισινός μου». Μάστα. Σ’ έχει μανουριάσει ο προϊστάμενος, θέλεις να μπεις και να του φορέσεις την καρέκλα κολάρο και σου λέει ο συνάδελφος: «Ηρεμα. Δύσκολοι καιροί. Κράτα πισινή». Μάστα. Λοιπόν, ζούμε στην εποχή των πισινών! Τότε, ας το φχαριστηθούμε…