Κάθεσαι στην καφετέρια και βλέπεις το μπάσκετ, την Euroleague. Φωνές, κακό σε κάθε καλάθι, σε κάθε τάπα, όλο το μαγαζί στο πόδι. Απέναντί σου, έχει καλύτερο θέαμα. Δυο θηλυκά, που κάθονται στο τραπεζάκι. Παίρνεις το μάτι σου από το μπάσκετ και το καρφώνεις στο ξανθό με το σορτσάκι. Κι’ όταν έχεις ψήσει την κατάσταση, την παίρνεις στο ημίχρονο να πάτε κάπου πιο ήσυχα. Πιο ήσυχα; Στην αρχή. Γιατί μετά αρχίζουν οι στεναγμοί, τα βογγητά και πάλι καλά που έχει μπάσκετ και οι φωνές των κάφρων δεν αφήνουν τη γειτονιά, την πολυκατοικία να καταλάβει ότι σκοράρεις κι’ εσύ, αλλά σε ένα κορμί σαν τη Yana West. Φαντασίωση…